عده‌ای در دنیای فناوری، مانند بلیک لمونی، مهندس سابق «گوگل»، بر این باورند که چت‌بات‌های پیشرفته امروزی مثل «چت جی‌پی‌تی» و «جمنای» ممکن است در حال حاضر به میزانی از آگاهی رسیده باشند.
کایل فیش، مهندس «آنثروپیک»، می‌گوید احتمال آگاهی داشتن این مدل‌های هوش مصنوعی هم‌اینک ۱۵ درصد است. این در حالی است که هنوز هیچ‌کس نحوه دقیق کارکرد این سیستم‌ها را نمی‌داند.
برخی محققان، مانند مانوئل و لنور بلوم، نیز معتقدند که اتصال ورودی‌های حسی زنده مثل دوربین و حسگرهای لمسی به مدل‌های زبانی می‌تواند جرقه آگاهی را در آنها روشن کند. این دو در حال توسعه مدلی به نام «برینیش» هستند که عملکرد مغز را درون ماشین‌ها بازسازی می‌کند.
برخی دانشمندان همچون پروفسور دیوید چالمرز، اگرچه اذعان دارند که «مساله دشوار» آگاهی هنوز حل نشده است، اما امیدوارند روزی آگاهی در ماشین‌ها شکوفا شود و حتی به تکامل بعدی انسان بیانجامد.
با این حال، دیدگاه‌های شکاکانه‌ای نیز وجود دارد. پروفسور آنیل ست از دانشگاه ساسکس معتقد است که آگاهی لزوماً با هوش و زبان گره نخورده است، و توانایی‌های هوش مصنوعی را نباید با آگاهی یکی گرفت. به گفته وی، آگاهی به «زنده بودن» وابسته است، و سیستم‌های سیلیکونی هیچ‌گاه به تجربه آگاهانه دست نمی‌یابند.
در این راستا، شرکت‌هایی مانند «کورتیکال لَبز» در استرالیا بر «مینی‌مغزها» یا خوشه‌های کوچک سلول‌های عصبی تمرکز کرده‌اند تا امکان ظهور آگاهی را در سیستم‌های زنده بررسی کنند.
...
