سعدی شیرازی؛ پادشاه ملک سخن فارسی که غم بی‌نوایان رخش را زرد کرد

سعدی شیرازی؛ پادشاه ملک سخن فارسی که غم بی‌نوایان رخش را زرد کرد

حکایات آموزنده‌ سعدی در فرهنگ عامه ریشه دوانده و به‌طور گسترده‌ای در مکالمات روزانه ایرانیان استفاده می‌شود. در تقویم رسمی ایران، روز نخست اردیبهشت‌ماه به نام «سعدی» نام‌گذاری شده است. هدف از این نام‌گذاری، که پیشینه‌اش به دهه ۱۳۷۰ بازمی‌گردد، پاسداشت یکی از قله‌های ادبیات فارسی است که متون نظم و نثرش چنان تاثیری در زبان و ادبیات فارسی گذاشته است که به‌ قول مرحوم محمدعلی فروغی پارسی‌زبانان سخن گفتن سهل و ممتنع را از او آموخته‌اند.

علت انتخاب روز نخست اردیبهشت به نام سعدی این است که شیخ اجل در مقدمه «گلستان» زمان نگارش آن را اول اردیبهشت‌ماه جلالی ذکر کرده است. بر همین اساس، و با توجه به اینکه نگارش دو اثر مهم «بوستان» و «گلستان» نیز در اردیبهشت ‌سال‌های ۶۵۵ و ۶۵۶ هجری قمری به پایان رسیده‌، در تقویم رسمی ایران این روز به‌ نام سعدی ثبت شده است.

سعدی شیرازی از تولد در شیراز تا تحصیل در بغداد

مشرف‌الدین مصلح بن عبدالله شیرازی، معروف به سعدی، در اوایل سده هفتم هجری قمری در شهر شیراز به دنیا آمد. تاریخ دقیق تولد او مشخص نیست، اما بیشتر منابع تولدش را در حدود سال ۶۰۶  هجری ذکر کرده‌اند.

پدر سعدی ملازم دربار سعدبن زنگی، اتابک فارس، بود و در سال‌های نوجوانی او از دنیا رفت. با این حال، از سروده‌ها و نوشته‌های سعدی چنین برمی‌آید که علاقه و ارادتی خاص به پدر داشته و آموزه‌های خردمندانه او چراغ راه او بوده‌اند.

سعدی علم‌آموزی را هنگامی که نوجوان بود در شیراز آغاز کرد. دوران کودکی و نوجوانی او هم‌زمان با حکمرانی سعد بن زنگی در فارس بود، که با یورش مغول‌ها به ایران مقارن شد. اوضاع نابسامان ایران پس از حمله مغول به ایران، سعدی را بر آن داشت که شیراز را به مقصد بغداد ترک کند.

او در آغاز دوره جوانی در مدرسه نظامیه بغداد شروع به تحصیل کرد. این مدرسه، که در سال ۴۵۹ هجری به دستور خواجه نظام‌الملک طوسی وزیر مشهور دربار سلجوقیان تاسیس شده بود، یکی از مراکز معتبر علمی آن زمان شناخته می‌شد.

در مدرسه نظامیه بغداد دانشجویان دروسی مانند صرف و نحو عربی، قرآن، فقه، حدیث، اصول، طب، فلسفه و نجوم را فرامی‌گرفتند.

سعدی در دوران تحصیل در این مدرسه از محضر استادان برجسته‌ای مانند شهاب‌الدین سهروردی معروف به «شیخ اشراق» بهره برد.

او پس از پایان تحصیل در مدرسه نظامیه، سفرهایش به سرزمین‌های مشرق‌زمین را آغاز کرد و به قول خودش از هر گوشه‌ای «خوشه‌»‌ای چید و تجربه‌ای اندوخت. از نوشته‌های منثور و آثار منظوم او چنین برمی‌آید که طی این سفرها از حجاز، شام، هندوستان، ترکستان، دمشق، آسیای صغیر، بعلبک، جزیره کیش و بسیاری مناطق دیگر دیدن کرده است.

طبق روایت سعدی، این سفرها حدود ۳۰ سال به طول انجامید و از او انسانی بی‌همتا با جهان‌بینی خاص و درکی ویژه از هستی ساخت. سرانجام شیخ اجل جهانگردی را به پایان رساند و با کوله‌باری از علم و تجربه به شیراز بازگشت.

به گواهی اسناد تاریخی، سعدی پس از بازگشت به شیراز در خانقاه ابوعبدالله بن خفیف در مجاورت باغ دلگشا ساکن شد و در همین خانقاه نیز از دنیا رفت. جایی که حالا آرامگاه شیخ اجل در آن قرار دارد.

سعدی طی سال‌های سکونت در شیراز همچون پدرش روابط خوبی با اتابکان فارس داشت، اما به گفته ذبیح‌الله صفا، نویسنده کتاب «تاریخ ادبیات ایران»، او به‌رغم رفت و آمد به دربار اتابکان فارس هرگز شاعری درباری نبود و بیشتر به تدوین و تصنیف اشعار و رسائلش مشغول بود.

گلستان و بوستان، شاهکارهای ادبیات فارسی

سعدی پس از سال‌ها سفر به سرزمین‌های مختلف و دیدار با افرادی از اقشار و طبقه‌های گوناگون اجتماعی، با کوله‌باری سرشار از تجربه به شیراز بازگشت، به همین دلیل تصمیم گرفت بوستان را که حاصل تجربه‌های این سفرها بود به نظم درآورد. او سروده‌های این کتاب را به «سخنان شیرین‌تر از قند» تشبیه کرده است که «سوغاتی» شاعر برای هم‌دیارانش بود.

سعدی نگارش «گلستان» را نیز کمتر از یک سال بعد، در اول اردیبهشت سال ۶۵۶ هجری آغاز کرد و در پنج یا شش ماه آن را به پایان رساند. این زمان کوتاه برای نگارش اثری با این عظمت، به‌نظر محمدعلی همایون کاتوزیان، پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی، شبیه به معجزه است. یان ریپکا، شرق‌شناس اهل چکسلواکی، نیز معتقد است که اینکه سعدی توانسته این دو اثر بلیغ را در مدت کوتاه و در نهایت کمال تصنیف کند ممکن است به این دلیل باشد که مطالب این آثار پیش‌تر در ذهن او شکل گرفته بوده‌اند.

مطالب بیشتر

...

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *