میراث ابن‌سینا؛ پناه بر دانش و خرد در برابر جهل و خودکامگی

میراث ابن‌سینا؛ پناه بر دانش و خرد در برابر جهل و خودکامگی

هوشنگ سیحون آرامگاه ابن‌سینا را با الهام از سبک معماری سده‌ای که او می‌زیست و بر اساس الگوی برج گنبد قابوس، طراحی کرد

این روزها نام ابن‌سینا بیش‌ازپیش در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های رسمی تکرار می‌شود؛ از جنجال حذف عنوان «بلخی» از نام این دانشمند در سفارت جمهوری اسلامی در افغانستان، تا خبر انتشار اسکناس‌های ۲۰۰ سامانی با تصویری از او در تاجیکستان. در ایران نیز نخستین روز شهریور به پاس میراث علمی ابوعلی‌سینا «روز پزشک» نام‌گذاری شده است.

به‌تازگی برخی رسانه‌های فارسی‌زبان خبر داده‌اند که به‌زودی در تاجیکستان اسکناس‌های ۲۰۰ سامانی با تصویر ابن‌سینا منتشر خواهد شد. پیش‌تر نیز چهره این دانشمند بر اسکناس‌های ۲۰ سامانی چاپ می‌شد، اما این بار به دستور امامعلی رحمان، رئیس‌جمهوری تاجیکستان، قرار است تصویر او روی اسکناس‌های ۲۰۰ سامانی نیز نقش ببندد.

رئیس‌جمهوری تاجیکستان که به فرهنگ، هنر و علم توجه ویژه‌ای دارد، در سال‌های اخیر برای مقابله با جریان‌های افراطی و اسلام‌گرایان تندرو سیاستی متفاوت در پیش گرفته است و می‌کوشد مردم را با سلاح فرهنگ، دانش و هنر توانمند کند تا از گسترش افراط‌گرایی جلوگیری شود. در همین راستا، به‌تازگی توزیع شاهنامه فردوسی میان خانواده‌های تاجیک هم آغاز شده است.

هم فردوسی و هم ابن‌سینا در فرهنگ و ادبیات سرزمین پارس با عنوان «حکیم» شناخته می‌شوند. در ادبیات عامه ایران، «حکیم» بیشتر به کسی اطلاق می‌شود که طبابت می‌کند. البته ابن‌سینا این تخصص را هم داشت، اما مفهوم حکمت در فرهنگ، زبان و ادبیات فارسی، فراتر از پزشکی است.

حکمت نه‌تنها دانشی نظری بلکه علمی است که انسان را به سوی راستی، درستی و زندگی سعادتمندانه هدایت می‌کند. این معنا با مفاهیمی چون فرزانگی و خردورزی پیوندی عمیق دارد.

در شاهنامه، فردوسی حکمت را ابزاری برای تشخیص خیر از شر و دستیابی به سعادت می‌داند و در اندیشه ابن‌سینا، حکیم کسی است که با شناخت حقیقت وجود و موجودات، به کمال نفسانی دست پیدا می‌کند. او حکمت را به دو شاخه اصلی حکمت نظری و حکمت عملی تقسیم می‌کند که حکمت نظری بر پایه شناخت حقایق هستی و موجوداتی است که وجودشان مستقل از اراده انسان است و حکمت عملی بر پایه خردورزی انسان برای رسیدن به سعادت شکل می‌گیرد.

ابن‌سینا این دو شاخه را از یکدیگر جدا نمی‌داند، بلکه باور دارد حکمت حقیقی در تلفیق دانش نظری و عمل نیک معنا پیدا می‌کند. از این منظر، حکیم کسی است که هم به اسرار عالم هستی آگاه است و هم در زندگی فردی و اجتماعی خود، بر اساس اخلاق و تدبیر رفتار می‌کند.

حالا پس از گذشت قرن‌ها ما فردوسی، ابن سینا و دیگر نام‌آوران فرهنگ، دانش و ادبیات فارسی را «حکیم» می‌دانیم. فردوسی به این سبب حکیم بود که ضمن احیای زبان و فرهنگ ایرانی در شاهنامه، حکمت ایران باستان را هم با آموزه‌های اخلاقی و انسانی در هم آمیخت. به همین دلیل شاهنامه او تنها مجموعه داستان‌هایی حماسی نیست، بلکه مجموعه‌ای از پندها، نصایح و الگوهای رفتاری انسانی است که قهرمانان آن همچون رستم و کیخسرو، نماد فرزانگی و عدالت‌اند.

ابن سینا نیز به این دلیل حکیم است و به «شیخ‌الرئیس» شهرت دارد که با تالیف آثار متعددی از جمله چون «شفا»، «اشارات» و «قانون»، به بررسی علوم مادی، متافیزیک، روانشناسی و دیگر علوم پرداخت و راهی نوین در تفکر فلسفی پس از اسلام گشود و حکمت را از سطح کلامی به سطح عقلانی و علمی ارتقا داد.

...

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *