دانشمندان از کشف اتمسفر غلیظ دور «ابر‌زمینی» در فاصله ۴۱ سال نوری از ما خبر دادند. اندازه این «ابرزمین» دوبرابر کره زمین و هشت برابر سنگین‌تر از آن است. آیا با توجه به وجود این اتمسفر و درنتیجه آن ثبات دمای این سیاره نزدیک، زندگی بر روی آن امکان پذیر است؟
بنابر مطالعه جدیدی که در روز چهارشنبه ۸ مه در مجله نیچر به چاپ رسید، ستاره‌شناسان اتمسفر غلیظی را در اطراف سیارهای به اندازه دوبرابر زمین در یک منظومه شمسی دیگر در نزدیکی زمین کشف کردند.
این به اصطلاح ابرزمین که با نام «۵۵ خرچنگ ای» (Cancri 55 e) شناخته می‌شود از جمله معدود سیاره‌های سنگی در خارج از منظومه شمسی ما است که دارای اتمسفر قابل توجهی متشکل از دی‌اکسید کربن و مونوکسید کربن است. با این حال جو زمین ترکیبی از نیتروژن، اکسیژن، آرگون و دیگر گازها است. ابرزمین به سیاره‌های گفته می‌شود که اندازه‌ای بزرگتر از زمین و کوچک‌تر از نپتون دارند.
یان کراسفیلد، ستاره‌شناسی در دانشگاه کانزاس که بر روی سیاره‌های فراخورشیدی کار می‌کند، می‌گوید: «احتمالا این قوی‌ترین مدرک مبنی بر دارای اتمسفر بودن این سیاره است.»
دمای جوش در این سیاره به دو هزار و ۳۰۰ درجه سانتیگراد می‌رسد و این بدان معنی است که بعید است این سیاره میزبان حیات باشد.
با این حال، به گفته دانشمندان، این کشف می‌تواند نوید‌بخش وجود سیاره‌های دیگر با اتمسفری زخیم و مناسب‌تر برای حیات باشد.
اقیانوس‌های ماگما اتمسفر را ثابت نگاه می‌دارند
این سیاره فراخورشیدی که تنها ۴۱ سال نوری (۳۹۷.۷ هزار میلیارد کیلومتر) از ما فاصله دارد و وزن آن هشت‌برابر زمین است، آنچنان نزدیک به ستاره کوپرنیکش (۵۵ خرچنگ) می‌چرخد که در دو سوی آن شب و روز دائمی برقرار است. سطح این سیاره نیز با اقیانوس‌هایی از ماگما (مواد مذاب) پوشیده شده است.
محققان برای یافتن ترکیب اتمسفر این سیاره به بررسی یافته‌های تلسکوپ جیمز وب پیش و پس از گذر آن از مقابل ستاره‌اش پرداختند. آن‌ها نور ساطع بر سیاره را از نور ستاره تفکیک و از داده‌های بدست آمده برای محاسبه دمای این ابرزمین استفاده کردند.
در نتیجه این‌طور می‌نماید که دما گرما در سراسر این سیاره توزیع شده که این موضوع شاهدی بر اثر اتمسفر است. به نظر می‌رسد که گازهای ساطع شده از اقیانوس‌های ماگما نقش بسزایی در ثبات اتمسفر بازی می‌کنند.
بررسی این ابرزمین همچنین می‌تواند از تکامل زمین و مریخ که پیش از سرد شدن با اقیانوس‌های ماگما پوشیده بودند، شواهدی در اختیار محققان بگذارد.
رنیو هو، ستاره‌شناس ناسا که در این مطالعه شرکت داشته است می‌گوید: «این پنجره‌ای نادر است. ما از این پنجره می‌توانیم به مراحل اولیه تکامل سیاره بنگریم.»
