روز ۹ آذر به عنوان روز جهانی گرامیداشت قربانیان سلاح‌های شیمیایی نامگذاری شده است. با وجود گذشت بیش از ۳۵ سال از پایان جنگ و حدود ۳۶ سال از بمباران شیمیایی شهرستان سردشت، حکومت جمهوری اسلامی نه تنها همچنان آمار دقیقی از مصدومان سلاح‌های شیمیایی در کشور ارائه نکرده، بلکه علی‌رغم گذشت نزدیک به چهار دهه هنوز بسیاری از این مصدومان و قربانیان از رسیدگی تخصصی پزشکی و سایر حمایت‌های دولتی محروم مانده‌اند.
اما پس از گذشت سال‌ها همچنان آمار دقیقی از قربانیان ارائه نشده و اکثر آنها از خدمات لازم بی‌بهره‌اند. مقامات محلی سردشت اظهار می‌دارند دولت در ارائه خدمات به مجروحان سردشتی تبعیض قائل شده است.
روزنامه‌نگار کُرد ساکن سردشت، با بیان اینکه دولت در رسیدگی پزشکی به مصدومان شیمیایی در این شهر “تبعیض” قائل شده است، درباره وضعیت مراکز درمانیِ ویژه قربانیان شیمیایی در سردشت می‌گوید: «مردم [سردشت] از دارو و تجهیزات پزشکی و دستگاهای تنفسی برخودار نیستند و بیمارستانی که در خارج از شهر است، فاقد امکانات مجهز برای مصدومان شیمیایی است، به صورتی که در سردشت حتی یک دستگاه MRI موجود نیست و تجهیزات سونوگرافی برای این مصدومان هم به تعداد کافی در این شهر وجود ندارد».
به‌گفته این مجروح شیمیایی، یکی از نگرانی‌های اساسیِ شهروندان آسیب‌‌دیده از بمب‌های شیمیایی در سردشت این است که عوارض بمب‌هایی که صدام بر سر آنها ریخته، به‌غیر از خودشان آیا به فرزندانشان یا نسل‌های بعد منتقل خواهد شد یا نه؟
طبق تحقیقات انجام‌شده، آثار مرگبار ناشی از بمب‌های شیمیایی ممکن است تا سال‌ها و دهه‌ها روی افرادی که تحت تأثیر این جنگ‌افزارها قرار گرفته‌اند، باقی مانده و حتی به نسل‌های بعد منتقل شود.
