بر اساس پژوهشی جدید، دوندگانی که از کفش ورزشی‌های با پاشنه [کفی] ضخیم استفاده می‌کنند، در مقایسه با افرادی که کفش‌های تخت‌تر می‌پوشند، بیشتر در معرض خطر آسیب‌دیدگی قرار دارند.
طبق این پژوهش که در مجله «فرانتریز این اسپورتز اند اکتیو لیوینگ» (Frontiers in Sports and Active Living) منتشر شد، به نظر می‌رسد افرادی که کفش‌های با پاشنه ضخیم می‌پوشند، در حس کردن دقیق نحوه قرار گرفتن پاهایشان در هر گام دچار مشکل می‌شوند و این امر احتمالا به افزایش نرخ آسیب‌دیدگی منجر می‌شود.
پژوهشگران دانشگاه فلوریدا در عوض کفش‌های تخت‌تر را برای بیشتر دوندگان پیشنهاد می‌کنند که به گفته آن‌ها، با خطرات کمتری برای آسیب‌دیدگی ارتباط دارند.
با این حال، آن‌ها به دوندگان توصیه می‌کنند که «به‌تدریج» به کفش‌های تخت‌تر روی بیاورند، زیرا تغییر سریع به یک نوع کفش جدید یا تغییر الگوی قرار گرفتن پا روی زمین نیز می‌تواند خطر آسیب‌دیدگی را به همراه داشته باشد.
هدر وینسنت، نویسنده اصلی این مقاله، گفت: «ممکن است تا شش ماه طول بکشد تا این تغییر طبیعی احساس شود. این یک فرایند است. من مجبور شدم به خودم یاد بدهم که از کفش‌های بزرگ و پاشنه‌بلند به سمت چیزی با اسفنج ضربه‌گیر متوسط‌‌‌تر بروم و روی تقویت پا کار کنم.»
پژوهشگران می‌گویند در حالی که مطالعات پیشین میان الگوی قرار گرفتن پا روی زمین، نوع کفش و آسیب‌دیدگی هنگام دویدن ارتباط نشان داده‌اند، شناسایی دقیق تعامل بین این عوامل دشوار بوده است.
آن‌ها در این پژوهش جدید، داده‌های گردآوری‌شده طی شش سال از نزدیک به ۷۰۰ دونده را در مورد نوع کفش، تاریخچه آسیب‌دیدگی و همچنین داده‌های عینی درباره گام‌های دویدن آن‌ها را که با استفاده از تردمیل‌های ویژه و ویدیوهای ضبط حرکت به دست آمده بود، ارزیابی کردند.
دانشمندان پس از کنترل عواملی مانند سن، وزن، مقدار دویدن و [درجه] رقابتی بودن آن دریافتند که کفش‌های با پاشنه‌‌های ضخیم‌تر، دوندگان را در مورد الگوی گام‌هایشان سردرگم می‌کنند.
پژوهشگران می‌گویند این سردرگمی به‌شکل «قوی» با آسیب‌دیدگی مرتبط بود.
دکتر وینسنت گفت: «کفش بین پا و زمین قرار می‌گیرد و ویژگی‌هایی مانند اختلاف زیاد ارتفاع پاشنه تا پنجه، تشخیص نحوه قرار گرفتن پا روی زمین را برای دوندگان دشوارتر می‌کند.»
«این موضوع نحوه آموزش مجدد به افراد [و اصلاح شیوه دویدن آن‌ها] یا تعیین این را که آیا کسی در آینده در معرض خطر آسیب‌دیدگی قرار دارد یا نه، پیچیده می‌کند.»
این پژوهش نشان داد به نظر می‌رسد دوندگانی که قرار گرفتن پای میانی یا جلویی خود را به‌درستی تشخیص می‌دادند، کفش‌هایی «کاملا متفاوت» داشتند.
این دوندگان کفش‌هایی با «اختلاف ارتفاع کمتر پاشنه تا پنجه، سبک‌‌وزن‌تر، روکش سرپنجه کفش پهن‌تر» داشتند.
اگرچه این پژوهش نشان می‌دهد بین آسیب‌دیدگی‌ها و پوشیدن کفش‌های پاشنه‌بلند ارتباطی وجود دارد، پژوهشگران می‌گویند هنوز مدرکی مبنی بر این وجود ندارد که چنین کفش‌هایی «باعث» این آسیب‌دیدگی‌ها شوند.
آن‌ها امیدوارند در پژوهش‌های آینده، آزمایش‌های کنترل‌شده‌ای انجام دهند تا علت واقعی آسیب‌دیدگی‌های رایج در میان دوندگان را شناسایی کنند و راه‌حل‌هایی ارائه دهند.
دکتر وینسنت گفت: «ما می‌خواهیم یافته‌هایمان را به روش‌های معناداری تبدیل کنیم تا به دوندگان کمک کنیم فرم دویدنشان را اصلاح کنند، خطر آسیب‌دیدگی را کاهش دهند و در بلندمدت سلامت خود را حفظ کنند.»
