با کشته شدن اسماعیل هنیه در بیخ گوش رهبر رژیم جمهوری اسلامی ایران علی خامنه ای در تهران، فقط پس از چند ساعت از دیدار این دو برای مراسم تحلیف رئیس جمهور برگزیده توسط رهبری، حباب امنیتی رژیم ترکید.
هنیه از سران اصلی گروه تروریستی حماس و به عنوان رهبر بازوی به اصطلاح سیاسی این گروه مشهور بود. او در طراحی حمله دلخراش و ضد بشری هفتم اکتبر ۲۰۲۳ به غیرنظامیان مرزنشین نقش کلیدی داشت. هنیه و دیگر سران گروه های نیابتی و تروریستی تحت حمایت رژیم ایران پس از شعله ور شدن این آتش در منطقه، دامان سپاه و مراکز تحت کنترل رژیم ایران در تهران و سایر نقاط ایران را پناهگاهی امن تصور میکردند. اکنون اما کشته شدن هنیه به این شکل نشان داد که تمامی تبلیغات و بوق و کرنای رژیم ایران، زدن بر طبل تو خالی بیش نبوده است. این ادعا که این رژیم توانایی فراهم آوردن امنیت برای ملت و مملکت را دارد ادعایی پوچ است.
هنیه درحالی کشته شد که سازمانهای اطلاعاتی و امنیتی رژیم و سپاه در حال آماده باش کامل بودند. هم به دلیل ایام تحلیف ریاست جمهوری، و هم به علت حضور اعضای بالا رتبه گروه های نیابتی تحت حمایت رژیم. حال این سوال بر میآید، وقتی رژیم توانایی حفاظت از مهمانان و افراد نزدیک به رهبری در جوار وی را ندارد، پس چگونه است که ادعای اقتدار کرده و شعار « اگر اوضاع اقتصادی نابسامان است، در عوض امنیت داریم» را سر میدهد؟
با مرگ هنیه ماشین پروپاگاندای رژیم ایران در حضور فرماندهان و رهبران گروههای نیابتی اش نیز رنگ باخت. حال این تصویر در برابرشان نقش بسته و این سوال پیش آمده که چه برسر آن همه اقتدار امنیتی که رژیم ایران به آن می بالید آمد؟ آیا پناهگاه امن سرابی بیش نبود؟! اکنون برای حفظ جانشان باید به کجا پناه ببرند؟
در خاتمه لازم است اشاره کنیم که بیش از چهل و اندی سال است که رژیم ایران بار تامین مالی و جانی این حباب امنیتی را بر دوش ملت ستم دیده ایران تحمیل کرده است. در واقع رژیم نه تنها توان حفظ جان و مال نزدیکان و مهره های کلیدی خود را ندارد بلکه کشور و اقتصاد ملی را نیز به ورشکستگی کشانده و کماکان در مسیر نابودی اقتصادی و امنیتی پیشروی می کند. اگر جمهوری اسلامی به فکر مردم ایران باشد، باید از حمایت گروههای تروریستی و افزایش تنش در منطقه اجتناب کند.
