در تازه‌های پزشکی هفته: رایج‌ترین دلایل کاهش میل جنسی در زنان و مردان. رژیم غذایی سالم و کاهش خطر ژنتیکی ابتلا به دیابت نوع ۲. مبارزه سلین دیون با بیماری نادرش: اگر نتوانم راه بروم، می‌خزم.
کاهش میل جنسی اغلب با استرس شغلی و شخصی، یا وقایع مهم زندگی مانند بارداری، زایمان یا شیردهی مرتبط است. با این حال، از دست دادن ناگهانی میل جنسی، به خصوص زمانی که برای مدت طولانی ادامه داشته باشد یا مدام عود کند، می‌تواند نشان‌دهنده یک مشکل شخصی، پزشکی یا سبک زندگی باشد که می‌تواند برای هر دو طرف رابطه ناراحت‌کننده باشد.
به گزارش سرویس ملی سلامت بریتانیا (NHS)، نکات زیر، برخی از دلایل رایج کاهش میل جنسی را توضیح می‌دهند.
مشکلات رابطه: اختلافات حل‌نشده رابطه، در طول زمان ممکن است تأثیری منفی بر میل جنسی بگذارد. همچنین بسیاری از مردان مشکلات انزال یا اختلال نعوظ را تجربه می‌کنند و زنان ممکن است رابطه جنسی دردناک یا واژینیسموس (زمانی که عضلات اطراف واژن به طور غیرارادی قبل از دخول سفت می‌شوند) داشته باشند. با مراجعه به پزشک، اغلب این مشکلات قابل درمان هستند.
استرس و خستگی: استرس، اضطراب و خستگی از عوامل مهم کاهش میل جنسی به شمار می‌روند. اگر احساس می‌کنید که دائماً خسته یا مضطرب هستید، تغییر در سبک زندگی می‌تواند کمک‌کننده باشد. در غیر این صورت با پزشک مشورت کنید.
افسردگی: در مبتلایان به افسردگی مزمن، احساسات منفی به اندازه‌ای شدید هستند که در زندگی روزمره و میل جنسی تاثیر می‌گذارند. اگر اعتماد به نفس ندارید یا ناامید هستید، یا علاقه‌ای به انجام کارهایی که قبلاً از آنها لذت می‌بردید ندارید، احتمالاً افسرده هستید. در این صورت بسیار مهم است که به پزشک عمومی یا روانشناس مراجعه کنید. رعایت بهداشت خواب، وقت گذاشتن برای یک سرگرمی مورد علاقه، ورزش منظم و خوردن مواد غذایی مغذی از دیگر اقداماتی هستند که به بهبود علائم اضطراب و افسردگی کمک می‌کنند. یک رژیم غذایی سرشار از سبزیجات، کم قند و پروتئین‌های کم چربی می تواند به جلوگیری از اختلالاتی که بر میل جنسی تأثیر می‌گذارد، کمک کند.
الکل: مصرف مقدار زیاد الکل می‌تواند میل جنسی را کاهش دهد، بنابراین بهتر است مصرف آن را محدود کنید.
سالمندی: میل جنسی در بسیاری از سالمندان به دلیل کاهش سطح هورمون‌های جنسی یا عوارض جانبی داروها و دیگر مشکلات سلامتی ممکن است کاهش یابد. در مردان کاهش سطح تستوسترون و در زنان، کاهش سطح استروژن می‌تواند بر میل جنسی تأثیر بگذارد. هورمون‌درمانی جایگزین، اغلب از سوی پزشک برای رفع این مشکل توصیه می‌شود.
کم‌کاری تیروئید: علائم شایع کم‌کاری تیروئید شامل خستگی، افزایش وزن و احساس افسردگی ممکن است باعش کاهش میل جنسی شود. کم‌کاری تیروئید به راحتی با مصرف قرص‌های هورمونی درمان می‌شود. یک مشکل هورمونی به نام “هیپرپرولاکتینمی” نیز می‌تواند تأثیر منفی بر میل جنسی داشته باشد. این عارضه زمانی رخ می‌دهد که سطح ماده‌ای به نام “پرولاکتین” در خون بالا است.
پیشگیری از بارداری: برخی از انواع روش‌های پیشگیری از بارداری شامل قرص، حلقه واژینال، یا پچ ضدبارداری، قرص پروژسترون و ایمپلنت ضدبارداری ممکن است سبب کاهش میل جنسی شوند.
داروها: برخی داروها می‌توانند میل جنسی را کاهش دهند، از جمله داروهای فشار خون بالا، داروهای افسردگی، داروهای تشنج (صرع) و داروهایی مانند سایمتیدین، فیناستراید و سایپروترون که اثرات تستوسترون را از بین می‌برند یا تولید آن را کاهش می‌دهند.
سیگار کشیدن: می تواند بر سیستم قلبی عروقی افراد تأثیر منفی بگذارد. سلامت قلب برای عملکرد جنسی خوب مهم است. افرادی که سیگار می‌کشند ممکن است متوجه شوند که سطح انرژی و میل جنسی آنها پس از ترک سیگار افزایش می‌یابد.
رژیم غذایی سالم و کاهش خطر ژنتیکی ابتلا به دیابت نوع ۲
مطالعه‌ای جدید توسط محققان فنلاندی نشان می‌دهد که پیروی از یک رژیم غذایی سالم می‌تواند خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را کاهش دهد، حتی اگر فرد استعداد ژنتیکی برای ابتلا به این بیماری داشته باشد.
به گزارش مدیکال نیوز تودی، این پژوهش داده‌های ۱۶۰۰ مرد فنلاندی ۵۱ تا ۸۵ ساله را که دیابت نوع ۲ نداشتند، بررسی کرده است.
یافته‌های این مطالعه به شناسایی دو الگوی غذایی سالم و ناسالم منجر شد. الگوی غذایی سالم شامل مصرف سبزیجات، میوه‌ها، ماهی، مرغ، غلات کامل و ماست بدون شکر و کم‌چرب بود. در حالی که الگوی ناسالم شامل غذاهای فرآوری‌شده، سیب‌زمینی سرخ‌کرده، گوشت‌های فرآوری‌شده و شیرینی‌ها بود. نتایج نشان داد که پیروی از الگوی غذایی سالم باعث کاهش سطح گلوکز خون و کاهش خطر دیابت نوع ۲ می‌شود.
به گفته متخصصان، این مطالعه نشان می‌دهد رژیم غذایی سالم می‌تواند تأثیر مثبتی بر کاهش خطر ژنتیکی ابتلا به دیابت نوع ۲ داشته باشد. هرچند این مطالعه تنها شامل مردان بوده و ممکن است نتایج برای زنان قابل تعمیم نباشد.
دیابت نوع ۲ می‌تواند با عوامل قابل کنترل مانند رژیم غذایی، ورزش و شرایط اجتماعی- اقتصادی مرتبط باشد. ترویج سبک‌های زندگی سالم و مدیریت عوامل محیطی می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به این بیماری کمک کند. همچنین سبک رژیم غذایی و سبک زندگی می‌توانند بر استعداد ژنتیکی ابتلا به دیابت نوع ۲ تأثیر بگذارند و بیان ژنی که به نسل‌های آینده منتقل می‌شود را تغییر دهند. اگر والدینی که دارای خطر ژنتیکی بالا هستند، یک رژیم غذایی سالم داشته باشند و این عادات را به فرزندان خود منتقل کنند، احتمال ابتلای کودکان به دیابت نسبت به والدینشان کمتر است.
به گفته دانشمندان، قبل از دهه ۱۹۶۰، دیابت نوع ۲ به این اندازه رایج نبود، اما تولید انبوه غذاهای فرآوری‌شده و پذیرش رژیم غذایی غربی باعث افزایش چاقی و دیابت شده است. رژیم‌های غذایی غنی از شکرهای تصفیه‌شده، غذاهای فرآوری‌شده و پروتئین‌های حیوانی با افزایش چاقی و دیابت نوع ۲ مرتبط هستند.
مبارزه سلین دیون با بیماری نادرش: اگر نتوانم راه بروم، می‌خزم
سلین دیون، خواننده معروف کانادایی، در دسامبر ۲۰۲۲ اعلام کرد که به بیماری نادر و جدی به نام نشانگان Stiff person (سندرم شخص سفت SPS) مبتلا شده است.
این بیماری یک اختلال عصبی است که به تدریج باعث سختی و سفتی عضلات بدن می‌شود و می‌تواند منجر به مشکلات جدی در حرکت و تعادل شود. این بیماری اغلب باعث درد و اسپاسم‌های شدید عضلانی نیز می‌شود.
به گزارش Everyday Health، مستند جدیدی با نام “I Am: Celine Dion”(من سلین دیون هستم) به تازگی پخش شده که روند آغاز بیماری و نحوه مواجهه دیون با آن را نشان می‌دهد.
اولین نشانه‌های “سندرم شخص سفت” در سلین دیون، ۱۷ سال قبل از تشخیص در ژوئیه ۲۰۲۲، ظاهر شد. او با اسپاسم عضلانی غیرقابل توضیحی مواجه شد که بر تارهای صوتی و سلامت کلی او تأثیر گذاشت. این سندرم نادر بیشتر در زنان و افراد میانسال (۵۰-۴۰ سال) دیده می‌شود و تشخیص آن بسیار چالش‌برانگیز است. تخمین زده می‌شود که تنها حدود ۱ یا ۲ نفر از یک میلیون نفر به این بیماری مبتلا هستند.
دیون با ظهور علائم بیماری ناچار شد تا برنامه‌هایش را لغو کند یا در اواسط نمایش، وقتی اسپاسم باعث از بین رفتن صدایش می‌شد، صحنه را ترک کند. او و تیمش بهانه‌هایی مانند عفونت گوش یا سینوس‌ها را برای لغو کنسرت‌ها می‌آوردند تا واقعیت بیماری او فاش نشود.
سلین دیون در این مستند توضیح می‌دهد که چگونه این بیماری زندگی روزمره او را دشوار کرد. او تعادل خود را از دست می‌داد و راه رفتن برایش سخت بود.
قبل از تشخیص، دیون از داروهای مختلفی برای کنترل علائم خود استفاده می‌کرد، از جمله داروهای آرام‌بخش. او در نهایت به مصرف دوزهای خطرناک این نوع داروها روی آورد که می‌توانست کشنده باشد.
زمانی رسید که او با تلاش بسیار توانست با موفقیت در استودیو به ضبط موسیقی بپردازد و این یک موفقیت بزرگ بود اما بعد از آن، او در حین یک قرار فیزیوتراپی دچار اسپاسم‌های دردناک شد که تمام بدنش را قفل کرد.
در این مستند، دیون اشاره می کند که برای مبارزه با بیماری و پیگیری رویاهایش تلاش خواهد کرد. او می‌گوید: «اگر نتوانم بدوم، راه می‌روم. اگر نتوانم راه بروم، می‌خزم. اما من متوقف نمی‌شوم.»
