بزرگ‌ترین کوه یخ جهان در مسیر برخورد با یک جزیره دورافتاده متعلق به بریتانیا در حرکت است و بالقوه پنگوئنها و فک‌های آن منطقه را در معرض خطر قرار می‌دهد. این کوه یخ از قطب جنوب به سمت شمال به طرف جزیره جورجیا جنوبی تغییر مسیر داده که قلمرو متعلق به بریتانیا و پناهگاه حیات‌وحش است و ممکن است به آنجا برخورد کرده و خرد شود. در حال حاضر این کوه یخ ۲۸۰ کیلومتر با جزیره فاصله دارد.
پیشتر که یک کوه یخ غول‌پیکر به این جزیره رسید مانع از دسترسی پرندگان و فک‌ها به غذا شد و به مرگ تعداد زیادی از آنها انجامید.
کاپیتان سیمون والاس که از کشتی فاروس متعلق به دولت جورجیا جنوبی با بی‌بی‌سی نیوز صحبت می‌کرد گفت: «کوه‌های یخ کلا خطرناک هستند. اگر این کوه یخ فقط از کنار ما عبور کند باید گفت که اقبال بلندی داشته‌ایم.»
گروهی از کارشناسان، ملوانان و ماهیگیران در سراسر جهان با نگرانی تصاویر ماهواره‌ای حرکت این کوه یخ را زیر نظر دارند و مسیر حرکت روزانه آن را دنبال می‌کنند.
این کوه یخ با نام A23a شناخته می‌شود و یکی از قدیمی‌ترین کوه‌های جهان است.
این کوه یخ سال ۱۹۸۶ از فلات یخ فیلچنر در قطب جنوب جدا شد اما در بستر دریا گرفتار شد و سپس در گردابی در اقیانوس به دام افتاد.
سرانجام، در ماه دسامبر امسال، کوه یخ از گرداب آزاد شد و اکنون در مسیر آخرین سفر خود به سوی نابودی و فراموشی است.
آب‌های گرمتر منطقه شمال قطب جنوب باعث ذوب و ضعیف شدن صخره‌های بزرگ این کوه یخ هستند که ارتفاع آنها به ۴۰۰ متر می‌رسد.
این کوه یخ زمانی ۳۹۰۰ کیلومتر مربع مساحت داشت، اما آخرین تصاویر ماهواره‌ای نشان می دهند که به آرامی در حال زوال است. اکنون وسعت آن به حدود ۳۵۰۰ کیلومتر مربع رسیده است.
و صفحات بزرگ یخ آن در حال شکستن هستند و در آب‌های اطراف لبه کوه یخ به داخل آب فرو می‌روند.
همین روزها ممکن است A23a بشکند و به قطعات کوچکتری تقسیم شود و این قطعات ممکن است سال‌ها شناور بمانند و بدون کنترل در اطراف جزیره جورجیا جنوبی سرگردان باشند.
این اولین کوه یخی بزرگی نیست که جورجیا جنوبی و جزایر ساندویچ را تهدید می‌کند.
در سال ۲۰۰۴، یک کوه یخ به نام A38 در ساحل زیر آبی جزیره زمین‌گیر شد و دسترسی پنگوئنها و فک‌ها به مناطق تغذیه آنها را مسدود کرد. در نتیجه هزاران جوجه پنگوئن و توله فک تلف شدند.
این سرزمین زیستگاه ارزشمندی برای شاه پنگوئنها و میلیون‌ها فیل ماهی و فک خز است.
مارک بلچییر، بوم‌شناس دریایی که به دولت جورجیا جنوبی مشاوره می‌دهد، میگوید: «این جزیره در مسیر حرکت کوه‌های یخ قرار دارد، بنابراین می‌توان انتظار داشت که این وضعیت هم بر ماهیگیری و هم بر حیات وحش آن تاثیر داشته باشد، اما هر دو ظرفیت سازگاری زیادی دارند.»
ملوانان و ماهیگیران می‌گویند حرکت کوه‌های یخ یک مشکل رو به افزایش است. در سال ۲۰۲۳ یک کوه یخ به نام A76 به جزیره نزدیک و باعث نگرانی آنها شد.
آقای بلچیر که این کوه یخ را در دریا دیده است، میگوید: «تکه‌هایی از آن در حال سقوط بودند و در افق، مانند برج‌های یخی بزرگ یک شهر یخی به نظر می‌رسیدند.»
آن قطعات یخ هنوز در اطراف جزایر باقی مانده‌اند.
اندرو نیومن از شرکت ماهیگیری ارگوس فرویانس که در جورجیای جنوبی فعالیت دارد ، میگوید: «اندازه این قطعات از بزرگی چند استادیوم فوتبال تا میز کار شما متغیر است.»
کاپیتان والاس میگوید: «این قطعات جزیره را می‌پوشانند – ما باید راه خود را از میان آنها طی کنیم.» ملوانان کشتی او باید دائما مراقب باشند.
او بازهم میگوید: «ما در تمام طول شب نورافکن‌ها را روشن نگه می‌داریم و سعی می‌کنیم یخ‌ها را ببینیم چون ممکن است از هرجایی پیدایشان شود.»
به گفته آقای نیومن، A76 «شرایط را تغییر داد» و «تاثیر زیادی بر عملیات ما و تلاش برای ایمنی کشتی و خدمه ما داشت.»
این سه مرد محیطی را توصیف می‌کنند که به سرعت در حال تغییر بوده و شاهد عقب‌نشینی مشهود و سال به سال منطقه یخبندان و حرکات متغییر سطح یخ دریاست.
البته بعید است که تغییرات آب و هوایی عامل تولد A23a بوده باشد، زیرا این کوه یخ مدت‌ها قبل از افزایش کنونی دما زاده شده است.
اما تولد کوه‌های یخ غول پیکر بخشی از آینده ما هستند. همانطور که با گرمتر شدن دمای اقیانوس و هوا، قطب جنوب ناپایدارتر می‌شود، قطعات بزرگتری از صفحات یخی آن جدا خواهند شد.
با این حال، قبل از اینکه عمر A23a به پایان برسد، یک هدیه خداحافظی را برای پژوهشگران به جا گذاشته است.
در سال ۲۰۲۳، گروه بریتانیایی تحقیقات قطب جنوب که با کشتی تحقیقاتی سر دیوید اتنبورو در منطقه بودند خود را در نزدیکی A23a یافتند.
این کارشناسان تلاش کردند تا از آن فرصت کمیاب برای بررسی تاثیرات کوه‌های یخ بزرگ بر محیط زیست استفاده کنند.
کشتی وارد شکاف دیواره‌های غول پیکر کوه یخ شد و لورا تیلور، دانشجوی سطح دکترا، نمونه‌های گرانبهای آب آن را در فاصله ۴۰۰ متری از صخره‌های آن جمع‌آوری کرد.
او از آزمایشگاه خود در کمبریج که اکنون در آن فعالیت دارد به ما توضیح داد: «من یک دیوار یخی عظیم را دیدم که خیلی بلندتر از ارتفاعی بود که چشمم می‌دید. جاهای مختلف آن به رنگ‌های مختلفی بود. تکه‌هایی از آن در حال سقوط بودند – بسیار باشکوه بود.» او در این آزمایشگاه همچنان مشغول تجزیه و تحلیل همان نمونه‌هاست.
تحقیقات او در مورد تاثیر آب ناشی از ذوب یخ بر چرخه کربن در اقیانوس جنوبی است.
خانم تیلور میگوید: «این مثل آبی نیست که ما می‌نوشیم بلکه پر از مواد مغذی و مواد شیمیایی و همچنین جانوران ریز مانند فیتوپلانکتون‌های منجمد است.»
با ذوب شدن کوه یخ، این مواد در آب رها می‌شوند و شرایط فیزیکی و شیمیایی اقیانوس را تغییر می‌دهند.
از آنجا که این ذرات در آب فرو می‌روند، این تغییرات می‌تواند کربن بیشتری را در اعماق اقیانوس ذخیره کند. این وضعیت به طور طبیعی آزاد شدن بخشی از دی اکسید کربن سیاره را که به تغییرات آب و هوایی کمک می‌کند متوقف می‌کند.
کوه‌های یخ به خاطر غیرقابل پیش‌بینی بودن آنها شهرت بدی دارند و هیچ‌کس نمی‌داند که در آینده دقیقا چه خواهد شد.
اما به زودی غول عظیم‌الجثه‌ای در افق جزیره ظاهر می‌شود که به بزرگی خود جزیره است.
