سیمون فان فلتوون در دوران حرفه‌ای خود روی دوچرخه می‌نشست و ساعت‌ها هزاران کیلومتر رکاب می‌زد. او در این کار بسیار خوب بود و توانست در المپیک، مسابقات جهانی و مشترک‌المنافع مدال بگیرد. اما اکنون این دوچرخه‌سوار نیوزیلندی برای امرار معاش، به شکل کاملاً متفاوتی به جای دوچرخه بر روی یک قایق بادبانی در جام آمریکا پدال می‌زند.
او به بی‌بی‌سی گفت: «من پدال می‌زنم تا اهرم‌های قایق بچرخند. ترکیبی از دور در دقیقه (RPM)، توان بر حسب وات و لرزش و تکانه‌های شدید قایق.»
«در حالی که سرت به دیوارها می‌خورد، باید صفحه نمایش را بخوانی، به مکالمات ملوانان گوش بدهی و کارهایی را که انجام می‌دهند، دنبال کنی و البته باید انرژی‌ات را برای مانور بعدی تنظیم کنی.»
فان‌فلتوون یکی از دوچرخه‌سوارانی است که پیش از سی و هفتمین دوره جام آمریکا، قدیمی‌ترین رقابت بین‌المللی قایق‌رانی جهان که پاییز امسال در بارسلونا برگذار می‌شود، به دنیای قایق‌رانی پیوسته است.
به طور سنتی تمام نیروی محرکه این قایق‌های ۲۳ متری از چرخش اهرم‌ها توسط ملوانانی به نام «گریندر» (فردی که در قایق قرقره را می‌چرخاند) بود.
اما تغییرات مرتبط با فناوری در قوانین مسابقات امسال، تعداد خدمه را از یازده به هشت نفر کاهش داده است، با این شرط که هر بخشی از بدن می‌تواند برای تولید نیرو استفاده شود.
از آنجا که پاها معمولاً بیش از دست‌ها تولید نیرو می‌کنند، از دوچرخه‌سواران برای چرخش پدال ثابت روی قایق‌ها استفاده شده است. تیم‌ها تخمین می‌زنند که استفاده از پا به جای دست، توان هر ورزشکار را به میزان ۲۵ تا ۳۰ درصد افزایش داده است.
استفاده از دوچرخه‌سواران اتفاق جدیدی نیست و از آنها در سال ۲۰۱۷ و جام آمریکا در برمودا توسط تیم امارات نیوزیلند استفاده شد، جایی که فان‌فلتوون ۳۵ ساله برای نخستین بار از دنیای دوچرخه‌سواری به قایق‌رانی پیوست.
این تیم در آن رقابت‌ها استثنایی ظاهر شد، زیرا تنها تیمی بود که از این فناوری استفاده کرد و توانست قهرمان شود. در سال ۲۰۲۱ هم عنوان قهرمانی خود را حفظ کرد، زمانی که قوانین تیم‌ها را ملزم به بازگشت گریندرها کرده بود.
اما در مسابقات امسال، هر شش تیم شرکت‌کننده از دوچرخه‌سواران استفاده خواهند کرد.
قایق‌های امسال جام آمریکا که معروف به AC۷۵ هستند، به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که بر روی آب به پرواز درآیند و با سرعتی نزدیک۵۰ گره دریایی (۸۰ کیلومتر در ساعت) حرکت کنند.
برای ورزشکارانی که تجربه قایق‌رانی ندارند، اولین مشکل دریازدگی است. دو نفر از ورزشکاران تیم «نیویورک یات کلاب» در طول آزمون‌ها بیمار شده و کنار گذاشته شدند.
تری هاچینسون، مدیر تیم «آمریکن مجیک» می‌گوید: «آنها باید بتوانند در شرایطی که نیروی گرانش بالاست و قایق به دور خود می‌چرخد، عملکرد خوبی داشته باشند.»
«همچنین باید بتوانند هر روز در آفتاب و گرمای بارسلونا مسابقه دهند و برای این کار باید ورزشکاران منحصربه‌فردی باشند.»
پدال‌زن‌ها از نظر فیزیکی مانند دوچرخه‌سواران حرفه‌ای در تور دو فرانس یا المپیک نیستند. برای دوچرخه‌سواران، وزن بدن و توان تولید شده به‌ازای هر کیلوگرم آن، در عملکرد آنها حیاتی است.
اما در این مسابقات، نیازی به بالا رفتن از کوه یا سرعت گرفتن در پیست نیست. آنها فقط باید زمانی که قایق نیاز دارد، بیشترین توان ممکن را تولید کنند.
بن دی، مربی تیم «آمریکن مجیک»، می‌گوید: «ما به دنبال توان مطلق هستیم. وزن دوچرخه‌سواران تور دو فرانس، معمولاً بین ۶۰ تا ۸۰ کیلوگرم است. اما در تیم ما، همه‌ی ورزشکاران بالای ۹۰ کیلوگرم هستند.»
آشتون لمبی، دوچرخه‌سوار سابق، مانند فان‌فلتوون به دلیل سابقه‌اش در دوچرخه‌سواری به قایق‌رانی پیوسته است.
او می‌گوید: «تفاوت بزرگی بین دوچرخه‌سواری و قایق‌رانی وجود دارد. در اینجا ما نیاز به مهارت‌های منحصربفرد و البته قدرت بالایی داریم.»
این قهرمان سابق مسابقات تعقیبی جهان، در سال ۲۰۲۱ اولین دوچرخه‌سوار تاریخ شد که توانست رکورد چهار دقیقه را در پیست چهار کیلومتر بشکند. او پس از آزمون‌های اولیه به تیم «آمریکن مجیک» پیوست و از آن زمان فرم بدنش به‌طور قابل‌توجهی تغییر کرده است.
او می‌گوید: «حتی بر اساس استانداردهای دوچرخه‌سواری، من فردی نسبتاً درشت هستم و بیشتر به خاطر پاهای بزرگم شناخته می‌شوم. اما پاهایم از زمانی که به اینجا آمدم، بزرگ‌تر هم شده‌اند.»
لمبی می‌گوید: «در دوران دوچرخه‌سواری بین ۷۰ تا ۷۴ کیلوگرم بودم، اما اکنون بیش از ده کیلوگرم وزن اضافه کرده‌ام. بیشتر این افزایش وزن عضله است و توان بیشتری به‌دست آورده‌ام.»
به گفته لمبی ۳۳ ساله، تنها شباهت این ورزش با دوچرخه‌سواری، پدال زدن آن است. البته احساس پدال زدن روی آب، کاملاً با هر نوع از مسابقات دوچرخه‌سواری متفاوت است.
لمبی توضیح می‌دهد: «وقتی در یک پیچ در پیست حرکت می‌کنید، شیب پیست شما را به داخل می‌کشد و نیروی گرانش به شما فشار وارد می‌کند، این یک حس طبیعی است.»
«اما روی قایق، انگار که شما راست ایستاده‌اید و کسی ناگهان قایق را می‌چرخاند، بنابراین شما به سمت جانبی پرت می‌شوید؛ این یک نیروی کاملاً جانبی است.»
لمبی می‌گوید: «وقتی قایق کمی ناپایدار است، شما بیشتر پرت می‌شوید و این همان زمانی است که نیاز به پدال زدن بیشترین اهمیت را دارد. توانایی تولید نیرو حتی زمانی که در موقعیت مناسب پدال زدن نیستید، بسیار حیاتی است.»
این مسابقات که به صورت رودررو انجام می‌شود، به دو بخش تقسیم شده است. در بخش اول که جام «لویی ویتون» نام دارد، مشخص می‌شود کدام یک از پنج تیم مقابل مدافع قهرمانی، یعنی تیم امارات نیوزیلند، در بخش دوم که جام آمریکا نام دارد، قرار خواهد گرفت.
هر مسابقه حدود ۲۵ دقیقه طول می‌کشد. مسابقات امسال از ماه اوت شروع شده و تا اکتبر ادامه دارند.
کلید موفقیت پدال‌زن‌ها استقامت است. آنها باید به‌طور پیوسته و با توان بالا در طول مسابقات نیرو تولید کنند و البته فرم خود را در طول ده هفته حفظ کنند.
فان‌فلتوون می‌گوید: «ما فقط به یک موتور بزرگ و قابل‌اعتماد برای سه ماهی که مسابقه می‌دهیم نیاز داریم. روزهای سخت واقعاً سنگین هستند، حتی روزهای آسان هم همچنان سنگین هستند، زیرا باز هم نیاز به قدرت زیادی داریم. این یک کار بی‌وقفه است.»
تیم «اینیوس بریتانیا» ممکن است مانند سایر رقبا دوچرخه‌سواران حرفه‌ای در اختیار نداشته باشد، اما ارتباط نزدیکی با تیم دوچرخه‌سواری «اینیوس گرنادیرز»، برنده هفت دوره تور دو فرانس، دارد.
مت گوتریل، عضو این تیم، می‌گوید: «این دومین جام آمریکا است که من شرکت می‌کنم. اما اولین باری است که به‌عنوان یک پدال‌زن شرکت می‌کنم.»
گوتریل که به‌عنوان یک قایق‌ران، برنده مدال طلای المپیک است، استفاده از عضلات مختلف را یک چالش بزرگ می‌داند.
او که به‌صورت تفریحی دوچرخه‌سواری کرده می‌گوید: «به‌عنوان یک قایق‌ران، فرم بدنی متفاوتی داشتیم.»
تمرینات آنها در دو سال گذشته بیشتر روی جاده یا در باشگاه انجام شده است تا روی آب. چهار تا شش ساعت و سه بار در هفته، تمرینات فشرده تناوبی روی دوچرخه ثابت و با وزنه انجام می‌دهند.
گوتریل می‌گوید: «شما باید از نظر تمرینات هوازی خیلی خوب باشید تا بتوانید تا حد ممکن و بالاترین توان بدون خستگی پدال بزنید. همچنین باید ریکاوری سریعی داشته باشید.»
«ارتباط با تیم دوچرخه‌سواری اینیوس بسیار برای من و سایر پدال‌زن‌ها مفید بوده و به ما امکان داده دانش تمرینی و تغذیه‌ای خود را با یکدیگر به اشتراک بگذاریم.»
«من با الیا ویویانی (دوچرخه‌سوار سرعتی) درباره تکنیک‌های سرعتی صحبت کردم و سپس فیلیپو گانا و دن بیگام به من در زمینه استراتژی‌ها و نکات تغذیه‌ای کمک کردند.»
به گفته هاچینسون، جام آمریکا علاوه بر اینکه یک مسابقه‌ی قایق‌رانی است، مسابقه طراحی و مهندسی هم هست.
توسعه قایق‌ها فرآیندی است که بیش از دو و نیم سال طول کشیده است. بخشی از این چالش مهم، استفاده از مفهوم دوچرخه در یک قایق بوده است.
دیوید آدکاک، مکانیک ارشد تیم اینیوس بریتانیا، می‌گوید: «کار را با اسکن یک دوچرخه استاندارد شروع کردیم و آن را در یک قایق قرار دادیم تا بهترین جای قرارگیری پدال‌زن‌ها را متوجه شویم.»
برخی از ایده‌هایی اولیه از نظر دوچرخه‌سواری بسیار عجیب به‌نظر می‌رسیدند، زیرا سر ورزشکاران تقریباً به پاها نزدیک بود، اما آن را اجرا نکردیم و به حالت دوچرخه‌ی استاندارد برگشتیم. چون برای تولید توان بهتر بود.»
برای به حداکثر رساندن آیرودینامیک، پدال‌زن‌ها زیر عرشه قرار دارند و عملاً امکان دیدن ندارند، جز یک صفحه‌نمایش که داده‌ها را به آنها نشان می‌دهد.
آدکاک می‌گوید: «گذاشتن کسی که ۱۹۳ سانتی‌متر قد دارد در آن فضا، بسیار چالش‌برانگیز بوده است.»
برعکس، تیم «آمریکن مجیک» پدال‌زن‌های خود را در حالت درازکش قرار داده است و آنها تقریباً به‌طور کامل روی پشت خود دراز می‌کشند و پدال می‌زنند.
هاچینسون می‌گوید: «این جام آمریکا است و نیاز به تفکر هوشمندانه برای موفقیت دارد. اشاره من به موفقیت تیم نیوزیلند در سال ۲۰۱۷ است. آنها در آن زمان متفاوت بودند و جام را بردند. ما نمی‌ترسیم متفاوت باشیم و قدرت مورد نیاز قایق را می‌دانیم.»
آدکاک قایق‌های AC۷۵ را به اتومبیل‌های فرمول یک روی آب تشبیه می‌کند. تیم «اینیوس بریتانیا» و تیم «مرسدس» پایگاه مشترکی در بریتانیا دارند و آدکاک پس از ۲۲ سال تجربه در مرسدس، در سال ۲۰۲۲ به این تیم پیوست.
تیم «آمریکن مجیک» هم زمانی را با تیم فرمول یک «ویلیامز» گذرانده است تا با کار آنها آشنا شود.
هر قایق می‌تواند بیش از ۳۰۰۰ داده را در کمتر از نیم ثانیه تولید کند و آنها را به مهندسان در ساحل برای تحلیل بلادرنگ ارسال کند.
هاچینسون می‌گوید: «فرمان‌ها بیشتر شبیه فرمان فرمول یک هستند و عملکردهای قایق و چگونگی برنامه‌ریزی آن برای تغییر حالت به‌طور خودکار هم بسیار شبیه است.»
«اگر در بازی ویدیویی “ندای وظیفه” (Call of Duty) خوب هستید، احتمالاً در هدایت یک قایق AC۷۵ هم خوب خواهید بود، زیرا کنترلر آن مشابه است.»
پیشرفت‌های فناوری در این ورزش، جام آمریکا را فراتر از تجربه اکثر قایق‌رانان سنتی کرده است. بازگشت پدال‌زن‌ها در مسابقات امسال هم این فاصله را بیشتر کرده است.
به عقیده دی، دوچرخه‌سواری و قایق‌رانی، فرهنگ مشابهی دارند و ترکیب آنها، این مسابقات را تا این اندازه موفق کرده است: «همه ما از وزش باد در موهایمان وقتی به طبیعت می‌رویم، لذت می‌بریم. چه روی قایق باشد چه روی دوچرخه و این مسابقات هر دو را دارد.»
