روز سه شنبه ۱۶آبان ۱۴۰۲، مدیر مدرسه‌ای در شهرستان کنارک استان سیستان و بلوچستان، با استفاده از شلاق و کوبیدن ضربات دست به صورت و بدن، اقدام به تنبیه یک دانش آموز پایه ابتدایی کرده است. این اتفاق در حالی رخ داده است که مطابق ماده ۷۷ آیین‌نامه انضباطی مدارس «اعمال هرگونه تنبیه از قبیل اهانت، تنبیه بدنی و تعیین تکالیف درسی جهت تنبیه دانش‌آموزان ممنوع است.»
هشتم بهمن‌ماه ۱۴۰۱ هم در اتفاق مشابهی، یکی از چشمان دانش‌آموز نصرت‌آباد شهرستان خاش سیستان و بلوچستان، بعد از تنبیه شدن از سوی معلم پرورشی با شلنگ به خون نشست. این دانش‌آموز بر اثر این تنبیه ۲۰درصد بینائی‌اش آسیب دید و حالا آب مروارید آورده است.
این دانش‌آموز مصدوم که علی محمدزهی نام دارد، دانش‌آموز کلاس چهارم بوده و درباره این حادثه به روزنامه هم‌میهن گفته بود: «معلم به صورت مستقیم سه ضربه با شلنگ به او زده است. یکی به دست، دومی به سینه و سومی به صورت.»
علی، به هم‌میهن گفته بود: «ضربه را معلم به‌طور مستقیم به چشم او زده است. معلم افتاد دنبالم. من هم فرار کردم و رسیدم به در بسته کلاس و دیگر راهی برای فرار نداشتم. معلم هم سه ضربه به من زد. یکی به دستم، یکی به سینه‌ام و دیگری به چشم چپم. بعد هم وقتی دید چشمم آسیب دید، گفت برو چشمت را بشور. او به‌طور مستقیم به چشمم ضربه زد. بعد از این ضربه، چشمم خیلی درد گرفت و از آن اشک می‌آمد. اما معلم اصلا نیامد ببیند چه اتفاقی برای چشمم افتاده.» به گفته علی؛ معلمان این مدرسه شلنگ در دست دارند، شلنگی که بلند است و خیلی سفت و کلفت. این شلنگ همیشه دست‌شان است. بچه‌ها را با همین شلنگ می‌زنند. قبلا هم زیاد به من زده بودند، اما تاکنون کسی مثل او آسیب ندیده است.
به گفته روانشناسان، «تنبیه به شکل بدنی، لفظی یا جریمه‌ای چیزی جز آسیب‌های روحی و روانی برای دانش‌آموزان به همراه ندارد، افرادی که در عرصه تعلیم و تربیت فعال هستند یا اولیای دانش‌آموزان باید بدانند که تنبیه فقط آسیب زاست که سالها فرد را مورد رنجش قرار می‌دهد و اعتماد به نفس او را به حداقل ممکن می‌رساند.» تنبیه دانش‌آموزان در مدارس موجب افت تحصیلی و هم‌چنین افزایش خشونت‌های رفتاری در آنان می‌شود.
