سازمان فضایی آمریکا، ناسا، می‌گوید که کاوشگر وویجر-۱ بار دیگر شروع به ارسال اطلاعات قابل استفاده به زمین کرده است که بعد از ماه‌ها فرستادن داده‌های نامفهوم است.
تاکنون هیچ از ابزارهای ساخت بشر به اندازه این فضاپیمای ۴۶ ساله از زمین فاصله نگرفته است.
یک ایراد کامپیوتری در ماه نوامبر مانع شد که کاوشگر داده‌های خوانا بفرستد، اما مهندسان اکنون این مشکل را برطرف کرده‌اند.
وویجر فعلا فقط داده‌هایی را در باره وضع سلامتی تجهیزات خود ارسال می‌کند، و ابزارهای علمی آن با کار بیشتر دوباره راه‌اندازی خواهند شد.
وویجر-۱ با تقریبا ۲۴ میلیارد کلومتر فاصله، آنقدر دور است که ۲۲ ساعت و نیم طول می‌کشد تا سیگنال آن به زمین برسد.
ناسا در بیانیه‌ای گفت: «فضاپیمای وویجر-۱ درحال ارسال داده‌های قابل استفاده از سلامت و وضعیت سیستم‌های موجود در آن است… گام بعدی قادر کردن کاوشگر به ارسال مجدد داده‌های علمی است.»
وویجر-۱ در سال ۱۹۷۷ پرتاب شد تا از سیارات بیرونی‌تر منظومه شمسی بازدید کند، اما از آن زمان به کار ادامه داده است.
این سفینه در سال ۲۰۱۲ از حباب گاز ساطع شده توسط خورشید – موسوم به قلمرو هلیوسفر – فراتر رفت و اکنون در فضای میان-ستاره‌ای که حاوی گاز، غبار و میدان‌های مغناطیسی ستارگان دیگر است، در حرکت است.
یک تراشه معیوب به خاطر مشکلات اخیر این فضاپیمای قدیمی مقصر شناخته شده است.
این مشکل مانع از دسترسی کامپیوترهای وویجر به بخش مهمی از کد نرم‌افزاری مورد استفاده برای بسته‌بندی اطلاعات برای ارسال به زمین می‌شد.
مهندسان برای مدتی نمی‌توانستند چیزی از وویجر دریافت کنند. این درحالی بود که فضاپیما همچنان دستورات را دریافت می‌کرد و به غیر از این مشکل، عملکردی عادی داشت.
این مشکل با انتقال کد آسیب‌دیده به مکان‌های مختلف در حافظه رایانه‌های کاوشگر حل شد.
وویجر-۱ در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷، چند روز پس از همزاد خود، وویجر-۲، زمین را ترک کرد.
هدف اصلی این جفت بررسی سیارات مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود – کاری که در سال ۱۹۸۹ انجام دادند.
آنها بعد از آن به سمت اعماق فضا، در جهت کلی مرکز کهکشان ما، هدایت شدند.
نیروی آنها از ژنراتورهای ترموالکتریک رادیو ایزوتوپی (آر تی جی) تامین می‌شود که گرمای حاصل از واپاشی پلوتونیوم را به الکتریسیته تبدیل می‌کند. فرآیند واپاشی مداوم به این معنی است که ژنراتورها هر سال اندکی برق کمتری تولید می‌کنند.
اینکه وویجرها تا چه زمانی می‌توانند به کار ادامه دهند معلوم نیست، اما مهندسان تا اینجا توانسته‌اند با طراحی استراتژی‌هایی ادامه کار آنها را تضمین کنند.
وویجر-۲ کمی عقب‌تر از همزاد خویش است و کمی کندتر حرکت می‌کند.
این کاوشگر کمی بیش از ۲۰ میلیارد کیلومتر (۱۳ میلیارد مایل) از زمین فاصله دارد.
هرچند هر دو با سرعت بیش از ۱۵ کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کنند، تا ده‌ها هزار سال دیگر به ستاره بعدی نخواهند رسید.
