حکایت خامنه ای درست شبیه ضرب المثل شیر خانه، روباه صحرا است. خامنه ای در داخل ایران همچون شیری رفتار می کند که سلطان این سرزمین است. اما در بیرون از ایران همچون روباهی است که در مواقع حساس به سوراخ خود رفته و پنهان می شود. او در داخل ایران با نیروهای سرکوبگر خود مردم غیرمسلح و بی گناه را هرروز سرکوب می کند. صدای هر معترض را خفه کرده و اجازه به اعتراضات مسالمت آمیز نمی دهد.
هیچ قشری ای در داخل ایران از گزند خامنه ای در امان نیست. او قاتل مهسا ها، نیکا ها، حدیث ها، شکاری ها، رهنوردها، کرمی ها و دهها جوان ایرانی است. او دستور شلیک مستقیم به مردم در جمعه خونین زاهدان و جوانرود را داد. دست خامنه ای به خون هزاران ایرانی بیگناه آغشته است.
اما خامنه ای در خارج از ایران همچون طبل تو خالی رفتار می کند. از قبول جنایتهایی که مزدورانش مرتکب می شوند، طفره می رود. در قبال کشته شدن سرداران سپاه اش در سوریه سکوت می کند و با شوآف می خواهد قدرت نمایی کند. این خود بزرگترین خفت برای خامنه ای می باشد. و این خفت باعث شده است تا او در بیشتر مواقع اسیر خواسته های قدرتهایی همچون چین و روسیه شود. خامنه ای هر روز بیشتر به این قدرتها امتیاز می دهد تا در قدرت بماند و مردم ایران را سرکوب کند.
