زخم‌‌های پنهان؛ آزار زبانی به اندازه آزار جسمی به کودکان آسیب می‌زند

مطالب بیشتر

زخم‌های به‌جامانده از زبان

دکتر مارک بلیس، نویسنده اصلی مقاله، تاکید می‌کند که آزار کلامی در کودکی می‌تواند به اندازه آزار جسمی موجب آسیب‌های روانی مزمن شود. دکتر شنتا داب، استاد همه‌گیرشناسی، اشاره می‌کند که به‌رغم کاهش خشونت فیزیکی در جهان، آزار کلامی همچنان رو به افزایش است، اما در بسیاری موارد جدی گرفته نمی‌شود و در سایه باقی می‌ماند.

مرز آزار کلامی

به گفته دکتر آندریا دنس، استاد روان‌پزشکی کودک در کالج سلطنتی لندن، آزار کلامی همیشه به‌وضوح قابل‌تشخیص نیست. اما معمولا رفتارهایی مانند سرزنش، تحقیر، تهدید، توهین، نکوهش، مقایسه‌های آزاردهنده و ترساندن کودک را شامل می‌شود. عباراتی مانند «تو همیشه اشتباه می‌کنی»، «تو احمقی» یا «ارزشی نداری»، تاثیری ماندگار و ویرانگر بر روان کودک می‌گذارند. داب توضیح می‌دهد که کودکان تفکر عینی دارند و حرف‌هایی را که می‌شنوند واقعیت تلقی می‌کنند. بنابراین، سخنان تحقیرآمیز مستقیما در شکل‌گیری هویت و اعتمادبه‌نفس آنها نقش دارند.

زبان، سازنده یا ویرانگر

کودکان از زبان بزرگ‌ترهای اطرافشان الگو می‌گیرند و آنچه درباره خود و جهان می‌آموزند در دل کلمات آنان می‌بینند. اگر این زبان آزارنده و مخرب باشد، دیدگاه کودک به خودش و جایگاهش در دنیا را برای همیشه دگرگون می‌کند.

البته پژوهش انجام‌شده بر پایه داده‌های مشاهده‌ای است و نمی‌توان با قاطعیت گفت که آزار کلامی مستقیما علت مشکلات روانی در بزرگسالی است. ممکن است کسانی که امروز از سلامت روان کمتری برخوردارند، کودکیشان را سخت‌تر به یاد آورند. با این حال، به گفته داب، وسعت نمونه آماری و روش‌شناسی دقیق تحقیق، ارزش علمی نتایج را تقویت می‌کند.

اهمیت آگاهی و اصلاح فرهنگی

دکتر بلیس بر ضرورت افزایش آگاهی عمومی درباره اثرات آزار کلامی تاکید می‌کند. او می‌گوید که تلاش‌ها برای بهبود محیط کودکی، نه‌تنها سلامت روان را ارتقا می‌دهد، که تاب‌آوری در برابر چالش‌های آینده را هم تقویت می‌کند.

بلیس بر حمایت بیشتر از والدین، آموزش مهارت‌های ارتباطی، تقویت دلبستگی‌های عاطفی و الگوسازی رفتاری برای کودکان تاکید می‌کند. در عین حال، داب هشدار می‌دهد که این مسئولیت تنها بر دوش والدین نیست، همه بزرگسالانی که با کودکان در تعامل‌اند باید از قدرت و خطرآفرینی زبان خود آگاه باشند.

دکتر دنس در پایان تاکید می‌کند که قصدمان نه سرزنش بزرگ‌ترها، که ترویج آگاهی و اصلاح فرهنگی است. او می‌گوید که باید با عذرخواهی، اصلاح، و آموزش، زخم‌هایی را که ناخواسته با کلاممان ایجاد کرده‌ایم، ترمیم می‌کنیم.

منبع خبر