بر اساس مدارک تاریخی بدست آمده لائوتسه به احتمال زیاد یکی از اولین فلاسفه مشهور چینی در زمان سلسله جو در حدود پنج یا شش قرن قبل از میلاد مسیح بوده، وی در ایالت «چو» در سال ۶۰۴ ق.م متولد و در سال ۵۲۴ ق.م در محلی نا معلوم فوت کرده، «سز ما چی ین» نوشته که «لائو تسه از نیرنگ و فرومایگی سیاستمداران نفرت داشته و از شغل خود که کتاب‌دار کتابخانه سلطنتی بوده, خسته می‌شود و چین را ترک میکند و هیچکس به طور دقیق نمیداند که او در کجا وچگونه از دنیا رفته است.» لائو تسه در زبان چینی به معنی « حکیم سالخورده» میباشد.
او بنیان گذار آئین تائو ئیسم است، این آئین بر مبنای وحدت وجود استوار است و تقوای سه گانه در اقتصاد، سادگی در زندگی، اخلاق و نیکی به همه از اصول پایه این باور میباشد. این باور با جنگ و خونریزی مخالف بوده و قتل، دزدی، فریب، نافرمانی از پدرو مادر، لاابالی گری و عدم توجه به خانواده را گناه و قابل مجازات میداند.
« تائو» در لغت به معنای خرد، معنا ومنطق و بعضا خدا نیز خوانده شده ولی لائو تسه آنرا بی شکل و نام، ناشنیدنی و نادیدنی، ولی نا محدود، کامل‌ترین و بر ترین خوانده. یا به عبارتی تائو یعنی راه و روش و قانون حاکم بر هستی و زندگی و به معنای فضیلت و نیروی اخلاق در راه روشن شدگی در زندگی ست.
به عنوان نمونه او درفصل هفتادو سوم کتاب خود « تائو ت چینگ یا دائو د جینگ» که شامل هشتادو یک فصل و بین پنج تا شش هزار واژه است ( طبق نسخ گوناگون) در باره تائو( دائو) چنین گفته:
« تائو همیشه در آرامش است.
بدون رغابت غلبه میکند،
بدون سخن گفتن پاسخ میدهد،
بدون فراخوانده شدن حضور می‌یابد
و بی نقشه، تکمیل میکند.
توری که گسترده جهان را در زیر دارد.
با وجود شکاف های بزرگ این تور
چیزی نمیتواند از آن فرار کند.»
